|
Ik vertrok rond 4u, en reed rustig op mijn gemakske naar Schaarbeek, waar ik zo rond 5u15 aankwam |
|
Op dat moment dacht ik dat dit iets was voor een tête-à-tête gesprek. Daarvoor was het echter veel te vroeg, ik denk erover om naar de Schrieksebaan te verhuizen. In mijn zwaarste twijfelmoment bel ik mijn grootste steun op. Die raad mij aan om rustig drie kwartiers naar Wijnegem te gaan en de zwaarste drukte te laten overwaaien. |
|
Rond 6u20 rij ik de parking op. De ART-car staat er nog steeds. Ik neem de lift naar het eerste verdiep om even uit te blazen voor de zware aktie. Stuur een mailke naar Boris |
|
Rond 7u kruip ik eindelijk uit mijn stoel en begeef mij naar de gelijkvloer.
Ik sluip naar binnen via Christel haar kant. Eenmaal ter hoogte van Fouad
merk ik dat ik beef als een espeblad. Ik draai me om en zet mij een kwartier
op de WC. Ik verfris mij en meet mijn hartslag: een gezonde 140...
Ik vind dat dit niet kan, en loop terug naar de garage... maar twijfel overvalt me, en verplaats mij uiteindelijk toch opnieuw naar het eerste verdiep |
|
Ik zet mij weer boven ... drink een ice-teatje, lees nog wat emailkes. Ik verman mij: de grote middelen dan maar door de middelste deur naar binnen en keihard uithalen (of zoiets toch) |
|
Ik spring fluks uit mijn stoel, pak mijn kaart en neem de trap naar beneden. Ik smijt mijn kaart door de kaartenhouder, beweeg de deur open en kijk naar rechts. Komt daar toch den nieuwen general manager uit zijn kot gekropen zekerst ... Ik knik vriendelijk en loop naar links (zogenaamd richting WC). Ik kruip met mijn staart tussen mijn benen via Christel's place terug naar het eerste. |
|
Het is nu ongeveer 7u50. Ik overloop de feiten. Als die onverwachte
dimensie van het hindernissen parkoers niet was opgedoken, was alles nu
al lang koekenbak geweest.
Alle vorigen liggen verbrokkelt aan mijn voeten, maar die laatste lijkt mij iets TE hoog en TE breed. Dan is het tijd voor Plan B: Schrieksebaan. |
|
Rond 8u kruip ik in mijn JZR en vertrek voor Plan B.
Via (waarschijnlijk) een relatief grote omweg kom ik in Keerbergen, maar vlotter dan de vorige keer. Gelukkig ken ik mijn weg nog in dat dorpje. Wegens MolenKermis ofzo moet ik wat omrijden, maar rond 8u50 zie ik nummer 80 aan mijn linkerkant blinken. |
|
Ik rijd een hondertal meter verder, om beter te kunnen draaien, zodat ik mij aan de even kant kan parkeren. Opeens, op een 100m. van nummer 80 zie ik opeens een zwart golfje ... tis toch nie waar he ... nummerplaat? ... ARTen nog iets ... tis toch nie waar he ... dan zie ik in een flits haar gezicht. |
|
Het is ze ...
Opeens zakt mij de moed in de schoenen ... ik kan dit echt niet meer aan: het is 9u, ik sta nu al 5u gespannen. Ik rij rechtdoor naar het Keerbergse rondpunt en kies richting Brussel ... zonder boe of ba, zonder nadenken. |
|
Er is geen mottiger gevoel, dan het gevoel dat je net verslagen bent
... door jezelf.
Als een zombie volg ik de borden naar huiswaarts. Op de ring gaat mijn GSM, ik laat hem rinkelen en zet detelefoon af. Ik stop aan de eerste parking op de E40. Beluister Boris zijn opgewonden verwachting, verander mijn boodschap, zet mijn telefoon opnieuw af en rij naar Gent. Ik stuur nen SMS naar Boris, om te tonen dat ik hem gehoord heb. Daarna maak ik dezen, samen met mijn derde liefde (na I & muziek): screwdriver |